Będę za 5 minut

Nie ma nic złego w wypaleniu. Ze sraczką pomysłów bywają gorsze problemy. Ilość nie zawsze oznacza jakość, tak jak parówki nie zawsze oznaczają mięso. Natomiast pustka, bywa inspirująca. Pustka uczy tworzenia kreatywnego. Pustka... z pewnością nie daje się polubić, warto jednak się jej przyjrzeć. Błędem jest myślenie, że wena konstytuuję twórcę. W końcu nie bierze się ona znikąd, ale pojawia się intencjonalnie, przez szukanie. Ewentualnie znajdowana jest przypadkiem, w ludziach, w słowach pisanych, w sztuce. Generalnie, od patrzenia w ścianę pomysłów się nie dostaje. Chyba, że pomysł dotyczy szpachlowania w niej dziur  (co pozostaje dobrą inspiracją dla ludzi w branży remontowej). Światło weny spływające z nieba i inne iluminacje w czasie rzeczywistym  pozostawmy legendom, mimo wszytko wolę trzymać się od tego z daleka. Więc, jak już napisałam - nic nie bierze się z niczego.

To nie jest wpis poświęcony wenie twórczej. Jest poświęcony jej braku. Pustka, nie jest ubytkiem stomatologicznym - nie trzeba biec z nią do dentysty, nie trzeba też wypełniać jej na siłę. Wystarczy szukać. W samym szukaniu inspiracji jest coś inspirującego. Niektórzy artyści całe życie tworzyli mając metaforyczną dziurę w duszy. Jednak "pustka", wypływająca z niej frustracja, chęć przeżycia czegoś nowego prowokowała ich do tworzenia. Nie masz pomysłu? To bardzo dobrze, jeszcze nigdy nie byłeś tak blisko aby odnaleźć coś świeżego. Najważniejsze jednak, to coś robić. Nie wiesz o czym pisać, co malować, co komponować? Pokaż to. Przedstaw brak, pozwól sobie dostrzec w nim pierwiastek artystyczny. Karma potrafi być gorsza, niż złamany paznokieć. Za nim coś zdąży cię porządnie zainspirować może minąć miesiąc.

 It's only after you've lost everything, that you're free to do anything. - Fight Club

Nie blokuj się. Nie czekaj, aż ci minie. Twórz.   Nie ma granic możliwości, są tylko bariery do przełamania!

Mam okazję już trochę smakować wakacji, pomimo iż zostały do nich jeszcze dwa dni.  Nie chodzę, jak z wielu z Was już do tej zacnej instytucji. Po pierwsze: nie opłaca się z czysto racjonalnego punktu widzenia. Po drugie: ciała pedagogiczne też nie za specjalnie mnie tam wyczekują. Nawet, pragnę zauważyć że we wtorek zostało mi i reszcie grzecznie zasugerowane abyśmy nie przychodzili. Z całą przyjemnością sprostam prośbie. By the way, nudzę się. Zdaję sobie sprawę że, gdybym cofnęła się w czasie i spotkała zamęczoną przez świat, kującą po nocach Break, to ta za te delikatne stwierdzenie co najmniej by mnie zasztyletowała. Tyle ambitnych rzeczy sobie naobiecywałam przez rok szkolny. Między innymi mam poprawić swój angielski, który jest swoistym wołaniem o pomoc. Akurat w tym w tym kierunku już od jakiegoś czasu "coś robię" i widzę minimalne efekty. Poza tym, mam biegać. Nawet plan treningowy znalazłam. Cudownym sposobem mam nawet buty do biegania. Jednak wylansowane butki chyba nie odciągną uwagi od mojego zadyszanego organizmu. Wycwaniłam się i mam zamiar biegać rankiem, kiedy wścibskie oczy sąsiadów nie dosięgną mnie chociaż połowicznie. (chociaż oni widzą wszytko, słyszą wszytko i wiedzą wszytko)

W tym momencie zatrzasnęły mi się drzwi tak jak w scenie w jakimś horrorze. Jeszcze zacznie samoistnie grać moja stara pozytywka jak miesiąc temu i zejdę na zawał.

Wracając do tematu. Muszę nadrobić wszystkie zaległości filmowe, które wprawiają mnie w wyrzuty sumienia (Psychoza, Smętarz dla zwierzaków, Kotka na gorącym, blaszanym dachu, Dziecko resemary itd.) I czytanie książek. To na pewno. Ostatnio moje słownictwo się trochę ograniczyło. Albo tylko mi się wydaję. I opalać się chcę! Jestem biała jak śnieg niedeptany (a takie barokowe porównanie)

Ale mimo wszystko będę tęsknić za tymi wszystkimi ściągami, przepytywaniem się na przerwach i wygłupianiem.

Tak długiej przerwy w pisaniu nie miałam już dawno. Część sądzi że, zginęłam a Ci co mieli namacalny dowód że, żyje dają mi delikatne aluzje bym zaczęłam już łapkami stukać w klawiaturę. Wszystko mam już po zdawane. W ostatnim tygodniu udało mi się nawet pobić życiówkę w piciu kawy. Super, nie? Aktualnie pojawiła mi się spora luka w czasie, bo teraz gdy nie muszę się już uczyć to nie wiem co ze sobą zrobić (wiem, że brzmi to dziwnie). Wszechświat jednak rozwiązuję wszystkie moje "problemy" z szybkością światła i z tym sobie pewnie też poradzi. Jednego dnia ciężko zastanawiam się na co przeznaczyć kasę, którą udało mi się zgromadzić. Natomiast drugiego gubię bilet miesięczny i muszę opłacać sobie transport autobusem do końca miesiąca z własnej kieszeni. Jak już mówiłam, problemy lubią rozwiązywać się same.
Z drugiej strony zauważyłam, że jeżeli chodzi autobusy to czasami zastanawiam się za co płacę.


Primo, mam wrażenie "wejścia do piekarnika." Gdzie w godzinach szczytu mężczyźni po pracy i oczywiście po popołudniowym piwku, oblani potem przytulają się do Ciebie w tłoku.
Secundo, ostatni kierowca słucha u siebie w gablotce Gongów i Mis Tybetańskich. Ma przy tym mocną nerwicę i drugi dzień z rzędu mało w coś nie wrąbał. Postanowiłyśmy z koleżanką użyć delikatnej aluzji. Zauważywszy, że kierowca lubi podsłuchiwać swoich pasażerów (wywnioskowałyśmy to po tym jak kobieta z samego tyłu nie mogąc przepchać się przez lud powiedziała cicho, że w sumie może wysiąść na następnym przystanku i kierowca się zatrzymał) Tak, więc gdy kolejny raz kierowca nagle zahamował, ludzie polecieli do przodu, rozpoczęło się trąbienie i  Bogu-ducha-winny kierowca autobusu chciał znać jak tylko umiał że, to nie jego wina. Moje koleżanka wypaliła pod nosem że, chyba złoży skargę. Ja na to oczywiście, najlepiej niech spiszę numer legitymacji kierowcy bo chyba tak powinno się to robić. Koleżanka po krótkim zastanowieniu stwierdziła, że po linii i godzinie też powinni się zorientować ale skoro tak mówię to ona chętnie sprawdzi. W autobusie zapadła cisza i moje krótkie teatralne "Wydaję mi się że, zrobił to po raz ostatni". Od tej pory kierowca jechał już 10x spokojniej, wypuścił nas grzecznie przednimi drzwiami a na moją koleżankę do dzisiaj inaczej patrzy.
Tertio, babcie jakby bardziej zasapane. Czasami mam wrażenie, że co drugiej pikawa nie nadąża i kopnie w kalendarz na miejscu. Na przystanku objawia się to tym, że każdy nerwowo przypomina sobie kurs pierwszej pomocy. Oczywiście w autobusie tok myślenia zmienia się natychmiastowo i znajdą się "inni" ludzie a więc,  można takowej babcie miejsca nie ustępować. (sad but true)

I jeszcze brakuje jak jakaś laska z liceum plastycznego wejdzie z teczką A1 i gdy zacznie się obracać, dostajesz po nogach, brzuchu czy co tam masz. Lub gdy pijaczek zacznie Ci chuchać ci do ucha. 



A nie miałam o tym pisać... ;D